Przed seansem widziałem i słyszałem wiele opinii znajomych, że to film co najwyżej średni. Pozytywnie się więc zaskoczyłem, bo Detektyw Pikachu dostarczył mi sporo dobrej zabawy – dosyć nieoczywistej. Wydaje mi się, że dostrzegam cechy zniechęcające tak wielu widzów do tego obrazu. Wydaje mi się też, że to te same cechy, które na swój pokrętny sposób sprawiały mi przyjemność. Ekranizacja Pokemonów to film wyjątkowo prosty, jakby się nad tym zastanowić. Spójrzmy na fabułę zapominając na chwilę, że połowa postaci to animowane, kieszonkowe potwory. Młody chłopak z prowincji dowiaduje się o śmierci swojego ojca, będącego uznanym gliną w wielkim mieście. Na miejscu dowiaduje się, że sprawa jest bardziej skomplikowana. Łączy siły z byłym partnerem ojca, próbując rozwiązać wielką zagadkę – w międzyczasie buduje więź z partnerem, co działa oczyszczająco na jego wcześniejszą relację z ojcem. Proste, sztampowe i… Bardzo dobrze. Ten prosty zarys wrzucony jest w abstrakcyjny świat Pokemonów. To w jaki sposób jest w niego wrzucony ma chyba największe znaczenie – film jest przede wszystkim zabawą tym, co oferuje uniwersum stworzone przez Nintendo na potrzeby prostej gry RPG około 20 lat temu. Wszystkie absurdy wynikające z uproszczeń stosowanych na potrzeby gry znajdują swoje odbicie w filmie. Młody chłopak wychowujący się bez ojca, wyruszający na przygodę w celu ratowania świata? Jest. Rozterki etyczne odnośnie tego, że Pokemony to jakby zwierzęta, więc zmuszanie ich do walki nie jest zbyt moralne? Jest. Wielka organizacja chcąca zniszczyć świat przedstawiony i wielki zły charakter, wyjawiający protagoniście wprost cały swój misterny plan? Oczywiście.

To jest seans dziwaczny i twórcy są tego w pełni świadomi. Film ani na moment nie stara się złapać widza na nostalgię – nawiązania do kultowej serii gier są, ale bardzo stonowane. Muzyka przywodząca na myśl bitowe utwory z gry pojawia się, ale też nie wychodzi na pierwszy plan. Sam design Pokemonów, wzbudzający na długo przed premierą kontrowersje, nie stara się na siłę przypomnieć nam prostych projektów z 3DS’a. Świat Pokemon został przez twórców ugryziony trochę w oderwaniu od pierwowzoru, jeśli chodzi o klimat. To ciekawe, bo sprawia to, że na uniwersum, do którego przywykliśmy przez 20 lat, możemy spojrzeć ze świeższej perspektywy. To powoduje dysonans poznawczy. Dysonans sprawia, że jest dziwnie, a ta dziwaczność daje sporo satysfakcji – przynajmniej mi. Różnicę robi tutaj w moim odczuciu świadome podejście twórców. Wiecie, seria Transformers też pokazuje kompletnie bezsensowny świat, w którym roboty z kosmosu z jakiegoś powodu mają kształt projektów samochodów powstałych na ziemi znacznie później niż one same. Różnica jest taka, że twórcy Transformers nie wiedzą, że to co robią mnie bawi. Twórcy Detektywa Pikachu to wiedzą i umiejętnie tym kierują. Cóż, w miarę umiejętnie.

Cały ten niepowtarzalny klimat, naładowany kliszami, które tylko przydają groteskowego nastroju, poprowadzony jest wzdłuż linii fabularnej, która jest prosta i bardzo typowa. Z jednej strony rozumiem celowość tych wszystkich oczywistości scenariuszowych, które podkreślają tylko ten absurdalny obrazek, tworząc piękną bańkę. Czasem jednak wtórność opowiedzianej historii przebija się na pierwszy plan. Zwłaszcza w ostatnim akcie, rozwiązanym jak najbardziej typowe współczesne kino akcji. Intryga jest prosta, nie jest specjalnie głęboka i nawet pomimo kilku typowych zwrotów akcji nie angażuje zbytnio szarych komórek. Ale wiecie co? Takie właśnie były i są gry z serii Pokemon. Tak właśnie, teoretycznie w warstwie artystycznej odbiegając znacznie od materiału źródłowego, swoją konstrukcją Detektyw Pikachu oddaje wspaniały hołd swoim growym pierwowzorom. Życzę każdemu reżyserowi takiego podejścia do ekranizacji gier. Słyszałeś, Uwe Boll?

No i oczywiście, Ryan Reynolds jest bardzo dobry i zabawny, ale o tym przeczytaliście już wszędzie indziej.

Jest 7/10 – byłoby 7,5 na dziesięć, ale wśród dziesiątek pokazanych na ekranie Pokemonów nie znalazło się miejsce dla mojego ulubionego. Kurcze no, serio?

PS kadr ze Snorlaxem śpiącym na środku skrzyżowania to subtelny żart na który nie zasługiwałem, ale którego potrzebowałem

/KK